Wczesny podchów

W rzadkich przypadkach wczesnego wylęgu już w pudle transportowym lub natychmiast po wyłożeniu ikry, pamiętać należy, że w większości przypadków larwy takie są zdrowe i z pomocą właściwej opieki będą się zachowywać i rosnąć jak pozostałe wylęgające się w standardowo przewidzianym czasie.

Przy inkubatorach pionowych tacki powinny być wysunięte i sprawdzone przynajmniej raz dziennie. Wszystkie osłonki jajowe i martwa ikra powinny być usunięte. Waże jest również, żeby wylęg był odpowiednio dojrzały do przeniesienia go do podchowalników. Jest to zazwyczaj wtedy, gdy 90% populacji osiąga stadium pływające i gotowe jest do pobierania pokarmu, co koresponduje z 14tym - 20tym dniem po wylęgu w zależności od temperatury wody w wylęgarni.

W wypadku aparatów długostrumieniowych idealnym jest posiadanie siatki w dnie wkładek pozwalającej larwom z woreczkiem żółciowym na przejście do koryta podchowowego poniżej. Kiedy proces wylęgania się zakończy należy delikatnie wstrząsnąć ramkami. Pozwoli to na przedostanie się ostatnim larwom przez siatkę i usunięcie osłonek jajowych. Jeśli oczko siatki w dnie ramek jest zbyt małe na samodzielne przejście przez nie wylęgu, należy ręcznie usuwać martwą ikrę i osłonki jajowe, jak również przenieść wylęg do podchowalników w odpowiednim czasie, tak jak w przypadku inkubatorów pionowych.

W przypadku słojów inkubacyjnych, martwa ikra i osłonki jajowe powinny same wypłukać się ze słojów ponieważ są lżejsze niż żywa ikra i larwy. Osłonki i martwa ikra powinny być usuwane z podchowalnika do którego trafiają. Trzeba się upewnić, że przepływ nie jest zbyt duży a warstwa ikry nie nazbyt gruba by wylęg nie był wymywany ze słoja wraz z osłonkami jajowymi. Po resorpcji woreczka żółtkowego, wylęg, którego aktywność się zwiększa będzie wymywany ze słoja do podchowalnika. Jakąkolwiek pozostałą w słoju ilość larw należy delikatnie przelać do podchowalnika.

Przeniesienie larw do podchowalników w optymalnym czasie skutkuje minimalnymi stratami i maksymalnym tempem wzrostu. Przeniesienie zbyt wczesne może powodować uszkodzenia mechaniczne larw z woreczkiem żółtkowym, które są jeszcze bardzo delikatne jak to widać na zdjęciach 1, 2 i 3.

W sytuacjach ekstremalnych błona żółtkowa może zostać uszkodzona prowadząc do koagulacji żółtka (zmiana koloru na biały) i śmierci larw w późniejszych stadiach. Larwy przeniesione w tym stanie nie uzyskały jeszcze neutralnej pływalności i często gromadzą się na dnie podchowalnika, podwyższając ryzyko uduszenia. Gdy w tym momencie następuje podanie pierwszej paszy, sytuacja staje się jeszcze bardziej krytyczna z powodu zanieczyszczenia środowiska życia.

Jeśli larwy przeniesione zostają po zupełnej resorpcji woreczka żółtkowego, efekty są równie problematyczne. Zasoby energetyczne są zbyt małe aby sprostać fazie nauki pobierania pokarmu, co skutkuje zagłodzeniem. Badania wielokrotnie pokazywały, że larwy przeniesione i karmione pierwszy raz pod koniec stadium wylęgu pływającego i tuż przed uzyskaniem maksymalnej dla larw masy, uzyskują najszybsze tempo wzrostu i pozostają zdrowe w czasie tego wymagającego okresu przejściowego. Jest ważne aby dla każdej wylęgarni ustalić ten indywidualny okres potrzebny na uzyskanie optymalnego stanu wylęgu.

Zdjęcie 1 – dzień po wylęgnięciu się

Zdjęcie 2 – cztery dni po wylęgnięciu się

Zdjęcie 3 – 14 dni po wylęgnięciu się

Zdjęcie 4 - Wylęg pływający gotowy do pobierania pierwszej paszy

Jest bardzo ważne aby po przeniesieniu wylęgu do podchowalników przepływ wody był właściwy. Przepływ powinien być na tyle duży aby zapewnić odpowiednią ilość tlenu, ale nie zmuszać wylęgu do zbyt wyczerpującego pływania.

Najlepiej, gdy wylęg jest równo rozmieszczony w całym podchowalniku. Jeśli larwy są stłoczone na dopływie, jest prawdopodobne, że przepływ jest zbyt mały i brakuje im tlenu. Jeśli larwy są stłoczone na siatce odpływowej, jest prawdopodobne, że przepływ jest zbyt duży. W obu przypadkach można spodziewać się podwyższonej śmiertelności.

W tym stadium rozwoju, pomocne może być umieszczenie na dnie podchowalnika kratki azylowej. Chodzi o zapewnienie larwom miejsca na czasowe wytchnienie od zbyt dużego przepływu.

Kratka azylowa na dnie podchowalnika

Pierwsze karmienie wylęgu jest krytyczne dla zapewnienia najwyższej produkcji z każdej partii ryb. Istotny jest rodzaj paszy, częstotliwość karmienia, jak i sposób zadawania. Zdecydowanie zaleca się stosowanie specjalistycznej paszy o właściwym dla wylęgu składzie i rozmiarze. Korzystanie z oferty uznanych producentów jest zdecydowanie rekomendowane. Często może się wydawać, że startery są drogie, ale potrzebna jest ich mała ilość a produkty tanie rzadko są dobre dla Państwa ryb. Patrz raport Troutlodge zatytułowany “Efekty dawki pokarmowej i rodzaju paszy we wczesnym podchowie wylęgu” zamieszczony w sekcji zasobów na naszej stronie internetowej.

Producenci pasz udostępniają tabelę karmienia dla każdej paszy. Dieta wylęgu i narybku wymaga więcej białka i energii jak dieta ryb większych. Pasza startowa i narybkowa powinna zawierać około 50 % białka i 15 % tłuszczu. Proszę unikać pospolitego błędu mielenia (tańszej) paszy przeznaczonej dla ryb większych, która często nie zawiera właściwych ilości ważnych składników potrzebnych rybom karmionym pierwszy raz.

Kiedy jakość i ilość paszy do skarmienia została ustalona, następną rzeczą do ustalenia jest sposób karmienia ryb. Pierwszy raz karmionym rybom pasza powinna być zadawana ręcznie co najmniej dziesięć razy dziennie aż wszystkie ryby aktywnie pobierają pokarm. Zasadą jest mała ilość ale często zadawanej paszy żeby zachęcać wylęg do pobierania pokarmu.

Po tej fazie najbardziej praktyczne będzie użycie automatycznego karmnika z dwu, trzykrotnym karmieniem ręcznym dla obserwacji zachowania ryb. Wraz ze wzrostem wylęgu, częstotliwość karmienia może być stopniowo zmniejszana do około pięciu karmień dziennie. Pstrąg może skonsumować mniej więcej 1% swojej wagi ciała podczas każdego karmienia, więc częstotliwość karmienia powinna być odpowiednio dostosowana.

Wylęg nabiera wagi bardzo szybko więc powinien być testowo ważony przez pierwszych 4 do 6 tygodni karmienia, a ilość zadawanej paszy dostosowana do jego wagi.

Pasza dla ryb mniejszych niż 5 cm, powinna być zadawana na powierzchni co najmniej 2/3 podchowalnika. Jeśli pasza jest zadawana tylko na dopływie, jest prawdopodobne, że tylko najsilniejsze i największe ryby będą ją pobierać doprowadzając do zróżnicowania wzrostu. Proszę nie podawać paszy zbyt blisko odpływu, co może powodować jej wymywanie zanim ryby zdążą do niej dotrzeć.

Pomimo zalecania dostosowania karmienia do tabeli producenta, pamiętać należy, że tabela jest tylko wskaźnikiem i należy kierować się własnymi obserwacjami zachowania ryb. Nie należy ich przekarmiać. Pasza zalegająca na dnie podchowalnika nie zostanie zjedzona. Nadmiar paszy prowadzi do pogorszenia jakości wody i pojawienia się chorób. Proszę ją sukcesywnie usuwać.

W momencie gdy wszystkie ryby aktywnie pobierają paszę, można zastosować karmnik automatyczny. Automatyczne karmniki wytwarzane są przez szereg producentów. Ogólną zasadą ich działania jest zadawanie małej ilości paszy stale lub z przerwami w ciągu całego dnia.

Minusem używania karmnika automatycznego jest fakt zadawania paszy w jednym miejscu, prowadząc do sytuacji gdzie ryby silniejsze i większe nie dopuszczają tych słabszych i mniejszych do paszy. Zaleca się więc zastosowanie karmnika dodatkowego lub dodatkowych. Ważne jest również częste sprawdzanie czy karmniki działają poprawnie i czy ryby otrzymują stosowną dawkę paszy.

Karmnik taśmowy z mechanizmen zegarowym